Blog 34; goed en/of slecht nieuws…
Deze week weer in het AVL geweest voor controle en uitslag. De twee maanden chemopauze zat er al weer op, helaas. Om maar meteen met het slechte nieuws te beginnen, op de PET CT scan zijn weer twee actieve plekken kanker te zien. Weer mijn linker bijnier en rechter bekken, beide plekken zijn al geopereerd en bestraald. Hardnekkig stukje kanker dus blijkbaar daar. Gelukkig geen nieuwe plekken te zien, en ook de rechter bijnier bleek nog rustig.
Is dit goed of slecht nieuws? Wij hadden natuurlijk toch stilletjes gehoopt op een schone scan en een vrolijk ‘tot over drie maanden’ van de arts, helaas dus. Maar het had ook veel slechter kunnen zijn…. Kanker is niet te voorspellen. Al was deze uitslag wel aardig wat je mocht verwachten aldus Joop, de longarts.
Overigens best bijzonder besef ik zelf, had mij ruim vier jaar geleden zo’n uitslag gegeven en de paniek was volledig geweest, nu is het bijna goed nieuws….alles veranderd blijkbaar in de loop der tijd.
Maar goed, het “goede” nieuws is dat deze beide plekken toch weer lokaal behandeld kunnen worden, en ik dus (nog) niet weer aan de chemo hoef. Daar zijn we heel blij mee, we waren daar erg bang voor. De interventieradioloog gaat beide plekken behandelen met Cryoablatie, dwz er wordt een buisje ingebracht en de tumor wordt stuk bevroren, tot min 140 graden. Dit alles wel onder narcose en een korte ziekenhuis opname. Muts op en wanten aan dus… Hopelijk lukt het nu eindelijk om deze rot plekken weg te krijgen. Het klinkt allemaal wel leuk, maar je moet het toch wel maar weer ondergaan. Op naar de 5 jarige overleving, van al mijn longkanker lotgenoten leeft dan nog maar 5%! Sta daar maar eens bij stil!
Ook met Joop gesproken over een nieuwe studie die mogelijk dit jaar in het AVL zou gaan plaatsvinden, en die voor mij veel belovend zou kunnen zijn. In Amerika zijn daar verrassend goede resultaten mee geboekt. Een hele zware behandeling, maar ik zou het graag ondergaan. Helaas staat deze studie op losse schroeven, een van de redenen….geld. In deze tijd van Corona slingeren we nog steeds miljarden de wereld in om ons van deze pandemie te verlossen. Helaas geldt dit niet voor kanker, waar jaarlijks nog steeds heel veel meer mensen ziek van worden en aan overlijden.
Ook in het kader hiervan, de Alpe D’huzes gaat wederom niet door dit jaar. Voor mij misschien toch wel een kleine opluchting. Even tegen een berg op fietsen valt me nog niet mee, zowel qua energie als met m’n rechterbeen. Jammer, maar daar gaat het niet om, ook dit betekend weer dat er minder geld wordt opgehaald voor kankerbestrijding, het KWF lijdt hier fors onder, het kanker onderzoek maar natuurlijk als eerste de patiënten, nu en in de toekomst… Er krijgen in NL nog ieder jaar 150.000 mensen de diagnose kanker en er overlijden er jaarlijks bijna 50.000.Doodsoorzaak nr1.
Tussendoor zijn we ook nog even bijna allemaal positief getest op Corona, alleen Marlon niet, die is er blijkbaar immuun voor. Het leek wel of we één grote knuffel familie waren, maar het kan dus zomaar gebeuren. Was wel even schrikken toen ik de testuitslag binnen kreeg…ik behoor immers wel tot een risicogroep, het zal toch niet…. Maar gelukkig zijn we er allemaal goed doorheen gekomen, zelfs m’n schoonouders, die het wel even flink hebben gehad, knappen weer aardig op. Gelukkig maar.
Het heeft even geduurd na de chemo maar gelukkig voel ik me weer veel beter, heb weer veel meer energie! Dus wordt er volop geklust, nu in de tuin bij ons hutje op de Veluwe. Echt een flinke klus. Gelukkig met de broodnodige hulp van Bob, Bart, zwager Arjan en maatje Arjan, en natuurlijk mijn meissie. Die staat te zagen met een afkortzaag of het niets is, vult kruiwagens en leegt ze weer (op een andere plek…) en loopt zelfs met bestrating te slepen…toppertje dus!
Maar dat geldt voor alle hulp die we hebben gehad. Deze week gaat het (kunst)gras erin en dan wordt het wat… en tijd om eens lekker te gaan zitten en genieten.
Net op tijd… de terrassen gaan immers weer open, ik zeg alvast proost, en doe er maar een bittergarnituurtje bij;)
Wordt vervolgd…
Tot een volgende blog.
Dikke knuffel van ons.