top of page

Waarom deze blog?

Waarom deze blog?

 

Allereerst krijg ik gelukkig vele malen de vraag hoe is het, of hoe gaat het?  Met deze blog kan iedereen die dat wil volgen hoe het met mij en mijn kanker gaat. De afgelopen maanden ben ik blij verbaasd over alle aandacht, attenties , kaarten en bloemen die ik heb mogen ontvangen. Ongelooflijk mooi/ leuk, een hele fijne bijkomstigheid van ernstig ziek zijn.  Wat kunnen reacties soms ontroeren, ook van mensen waar ik het echt niet van verwacht. Ten tweede is het wellicht therapeutisch ook wel goed om mijn verhaal van me af te schrijven en als laatste blijft er wellicht een  'leuk' naslagwerkje over voor later, mocht ik de strijd toch uiteindelijk verliezen. Uiteindelijk wint magere Hein altijd, maar we hebben nog wat discussie over de termijn over het hoe en wanneer.

​

 De titel,  'Anton, de eerste verlenging',  heb ik gekozen omdat wat mij betreft de wedstrijd nog zeker niet gespeeld is. Zo nodig hebben we ook nog de tweede verlenging, of ik zal er met strafschoppen doorheen moeten komen, maar ik laat de kanker dit niet winnen! Ook klopt de naam met de behandeling die ik nu krijg, en die gebaseerd is op levensverlenging, niet op genezing, ook hier zijn de artsen en ik het nog niet over eens... daar waar ik over mezelf schrijf, moet Marlon mijn kanjer ook altijd meegenomen worden, kanker heb je echt nooit alleen. Dat heb je met het hele gezin, er is er alleen maar één die het fysiek heeft. Gelukkig ben ik dit dan nu maar in plaats van een ander gezinslid. Als laatste weet ik nu uit ervaring als kankerpatiënt dat het nuttig en leerzaam kan zijn om te lezen over lotgenoten. Wie weet help ik hier ook nog iemand mee.

​

Hoe het allemaal begon

​

Op 7 maart 2017 veranderd opeens als donderslag bij heldere hemel mijn  totale leven. Als ook van mijn allerliefste scheet Marlon, al meer dan 35 jaar mijn vrouw en vriendinnetje, en onze kinderen Denise(26) & man Bart(27) en zoon Bob(23). De laatste weken was ik met wat kleine onbeduidende klachten naar de huisarts geweest, op maandag 6 maart hoestte ik wat bloed op. Nog niets aan de hand, even fotootje laten maken vroeg ik aan de doktersassistente, want op 17 maart ga ik met Bob op reis naar Zuid-Afrika.  De foto wees een longontsteking aan volgens de huisarts waar wij ( Marlon en ik) op dinsdag 7 maart langs gingen. Marlon ging mee want die vertrouwde het toch wat minder dan ik, ik was toch al enige tijd niet helemaal mezelf en had veel last van migraine en tintelende vingers in mijn linkerhand. Meteen maar doorgestuurd naar het Spaarne ziekenhuis, om de longontsteking te laten behandelen. Mooi, dacht ik nog, dat redden we wel voor de 17e  als we gaan vliegen. Na ons verhaal te hebben gedaan,  waar met name Marlon even leegliep tegen de dienstdoende arts,  werd niet alleen naar m'n longen gekeken, maar werd er ook een scan van mijn hoofd gemaakt, prima, dan is alles maar weer eens gecontroleerd dacht ik nog.

​

Tot 's middags om 15.30 uur de verpleegster ons vroeg of we even apart wilden komen zitten.  Ik keek Marlon aan en dacht nog, wat maken die een drukte om niets... In het kantoortje waar we kwamen zaten de hele vriendelijke verpleegsters die ons door de dag heen hadden begeleid en een longarts. De boodschap was kort en duidelijk, dat wat je nooit hoopt te horen. 'Wij hebben slecht nieuws voor u, u heeft geen longontsteking maar longkanker, met uitzaaiingen in de hersenen! En dan blijft het even stil. Marlon pakt mijn hand vast, de verpleegsters beginnen te huilen.  'En dit is niet te genezen' voegt de arts er nog aan toe, er zal hoogstens levensverlengend behandeld kunnen worden! Daar moeten we het dan maar mee doen, dit is een hele slechte film waar ik opeens de hoofdrol in speel. Weet u het zeker vragen we nog, ik voel me helemaal niet ziek en heb altijd gezond geleefd en nooit gerookt. We worden verdoofd, compleet in shock  naar huis gestuurd.  

​

We berichten  de kinderen met de vraag of ze naar huis willen komen.  Dat we ze nodig hebben.... De rest laat zich raden, we hebben allemaal vol onbegrip en zeer onwetend gehuild en elkaar vastgehouden. Dat was wel heel mooi, alleen past de rol van patiënt mij niet zo goed, ik de sterke alles kunnende en wetende vader van dit prachtgezinnetje.

bottom of page