top of page

RECENTE BLOGS

Blog 33; even rust en een wandelstok...


Toch maar even een blogje om iedereen even bij te praten…ik had er eigenlijk niet zo’n zin in om te schrijven. Maar aangezien ik weer steeds vaker de vraag krijg hoe het gaat, dan toch maar weer even een korte update. Als ik er even voor ga zitten staat het ook zo weer op papier…bovendien is het morgen 7 maart exact vier jaar geleden dat de diagnose kanker werd gesteld. Op naar de vijf jaar, en verder…


De vier geplande chemokuren zitten er op, gelukkig zijn de bijwerkingen niet erger geworden, ik voelde me zelfs wel wat minder beroerd tijdens de laatste kuur. Alles went blijkbaar, ook die fijne chemo… Wel namen de kleinere lastige bijwerkingen steeds meer toe, huidproblemen, nagelproblemen, ontstoken tenen en last but not least de gigantische dip in energie. Mijn conditie is nog nooit zo slecht geweest, de trap op lopen was me al te veel. Chemo tast namelijk alle snelgroeiende cellen in je lichaam aan, en dus ook het beenmerg waar het bloed wordt gemaakt. Gevolg is dat er een fors tekort aan bloedlichaampjes en bloedplaatjes ontstaat. Bloedarmoede dus, en daar word je dus weer moe van; er wordt minder zuurstof getransporteerd door het lichaam. Heel erg vervelend en confronterend, past ook totaal niet in mijn levensstijl.

Maar goed, het was niet anders. Een stukje fietsen als voorbereiding op de Alpe D’Huzes was me al te veel. Ondertussen kan ik melden dat de Alpe d’huzes is uitgesteld naar september, pffffff dat geeft mij hopelijk meer tijd om te trainen.


14 februari ben ik door de scans gegaan om te zien wat de chemo met de kanker had gedaan. De volgende dag belde Joop, de longarts, het goede nieuws was dat er op de scans geen actieve kanker meer was te zien. Het nadeel daarvan is dat iets wat je niet kan zien ook niet behandeld kan worden, aldus Joop. Nou ja, wat mij betreft, zo lang er niets te zien is hoeft er ook niet behandeld te worden….

Aangezien het niet de vraag is of, maar wel waar en wanneer de kanker weer aangroeit, stelde Joop voor om aan de onderhoudschemo te gaan… Dat betekend slechts één zak chemo per infuus, in plaats van de twee zakken die ik voorheen kreeg. Uit studie is gebleken dat met deze onderhoudschemo de kanker langer weg blijft dan zonder. Ook qua bijwerkingen zou dit een stuk vriendelijker moeten zijn. Behalve de conditionele toestand, ook onderhoudschemo zou het beenmerg iedere keer weer een opdonder geven.


Dit bericht viel mij toch wel tegen al was het in principe goed nieuws, de chemo was in ieder geval goed aangeslagen, dus mijn kanker heeft hier een hekel aan. Maar het vooruitzicht om vanaf nu ieder drie weken aan het chemo infuus te liggen vond en vind ik nogal uitzichtloos en zwaar. Ik heb bij Joop aangegeven dat ik het wel een beetje zat aan het worden ben, ik ben nu vier maanden bezig, bekken-operatie en uitsluitend chemo, ik wil wel eens even weer aansterken en rust. Dus vroeg ik of we niet ’gewoon’ over drie maanden een scan kunnen maken en dan zien hoe of wat. Dat vond hij te lang, maar voor twee maanden wilde hij met me meegaan. Dus het goede nieuws is dat ik nu tot 19 april even rust heb en lichamelijk wat bij kan trekken. Ik merk de afgelopen week al dat ik wat wat meer energie begin te krijgen, lekker, maar ook spannend om tegen het advies in te gaan. Beetje baas in eigen lijf, zeg maar!


De afgelopen weken hebben wij ons zeker niet verveeld. Ons chaletje op de Veluwe is ondertussen omgetoverd tot een mooi paleisje. Wandjes verplaatst, alles geschilderd en gelatexed, nieuwe gordijnen, nieuwe pvc vloer en zelfs een nieuw keukentje staat er in. Het beviel mij een stuk beter om tussen en met chemo in het lijf te klussen dan ziek thuis op de bank te zitten. Daar ga je je alleen maar beroerder en rotter van voelen. Wij vinden samen klussen nu eenmaal heerlijk om te doen, leidt lekker af, en je krijgt er nog wat moois voor terug ook. Gelukkig zijn we natuurlijk geholpen door Denise en Bart en ook Annita en Andre (die echt niet kan klussen…) Gebleken is dat Marlon een hele goede schilder is geworden, er was echt veel te doen… en gelukkig heeft Arjan (The Meek), mijn maatje en oud collega geholpen met de vloer en de keuken. Komende dagen en weken gaan we de tuin in en komen Bob en zwager Arjan te hulp.


Mijn rechterbeen wil nog steeds niet erg, hoewel er door fysio wel steeds meer kracht in komt. Maar stabiel wordt ie niet meer. Gevolg, lopen was erg lastig en vermoeiend, en gaf klachten op andere plaatsen door het waggelen als een eend. Marlon kwam met het idee om eens een Jeanette (de fysiotherapeut) te bespreken of ik niet beter met een wandelstok zou kunnen lopen. Maar ja, dat is toch ook wel weer een dingetje, 57 jaar en dan met zo’n oude lullenstok in je hand…!

Maar goed, het blijkt dat het lopen dan wel een heel stuk beter gaat, Jeanette heeft het verschil gefilmd, zodat ik dat ook zelf kon zien. ‘Met stok denken de mensen waarom loopt die vent met een stok’, aldus Jeanette. Marlon vond op internet een site waar je hele hippe kleurige wandelstokken kon bestellen. Zelfs als je niets aan je onderstel mankeert, dan zou je nog met zo’n stok willen lopen. Dus daar hebben we er een besteld, ik draag tegenwoordig “happy socks”, en nu loop ik dus ook nog


met een “happy stok”. Het moet al niet gekker worden, binnenkort loopt heel Velserbroek met zo’n ding!



Helaas ben ik in de eerste twee maanden van dit jaar ook al weer geconfronteerd met het overlijden van lotgenoten die ik ondertussen al enkele jaren kende. Het is en blijft een klote ziekte.




Nou ja, we maken er maar weer het beste van, opgeven is geen optie en we gaan gewoon weer dooooor!

Tot een volgende update.

Dikke Coronaknuffel, Anton en Marlon

bottom of page