Blog 26; verjaardagsblog.
Jawel, vandaag ben ik jarig en word 57 jaar! Er zijn tijden geweest dat ik dacht dit al niet meer te gaan halen, op naar de 58. Aangezien ik dit niet kan vieren ivm Corona, zie ik de felicitaties graag digitaal of telefonisch tegemoet…;), kom maar op!
Bovendien zijn we vorige week opa en oma geworden van kleindochter Evi (een wolkje van een baby..),moeder en kind (en vader) gaan gelukkig heel goed. We zijn in een keer weer stapelverliefd op dat kleine poppetje. Het is weer de mooiste baby van allemaal… En kleine Mees vindt het prachtig om grote broer te zijn, zo lief als hij voor z’n zusje is, prachtig om te zien!
Bob werkt ondertussen heel hard aan z’n herstel, hij is ondertussen zover dat z’n been weer bijna tot 90 graden gebogen kan worden en hij heel voorzichtig z’n eerste stappen kan zetten,wel nog zonder z’n been te veel te belasten.Dus ook daar komt zachtjes licht in de tunnel.
Nog een extra reden om te feliciteren is de uitslag van mijn laatste onderzoek. Gisteren belde de longarts met goed nieuws, er zijn geen nieuwe plekjes te zien, alles is rustig. Een mooi verjaardagscadeau!
De bestraalde plekken zijn nog niet goed te beoordelen, maar ook deze krimpen flink. Over 8 weken volgt een PET scan ( hele lichaam) en een MRI (hersenen) om alles te kunnen checken. Maar voor nu, heel fijn, dit was voor mij zeker geen vanzelfsprekendheid na de ellende eind vorig jaar.
Wel heb ik nog aardig last van mijn (bestraalde) bekken en is dit pijnlijk bij het lopen. Dat moet ik zien als een botbreuk in het bekken, aldus de arts. Dit zal nog wel even pijnlijk blijven, maar de verwachting is dat dit beter moet worden, daar hopen we dan maar op. Extra vitamine D en calcium moeten gaan helpen bij het bot herstel.
Fietsen gaat gelukkig wel zonder pijn, al moet ik eerlijk zeggen dat het me toch wel aardig tegen valt om weer spiermassa en conditie op te bouwen, maar zoals bekend is opgeven geen optie, dus drie maal per week zit ik braaf op het nog steeds veel te kleine en wel pijnlijke zadel. Nu nog een beetje warmer weer en fietsen wordt nog echt leuk, ik voel me er wel langzaamaan beter door, en daar ging het toch ook om. Dus vooral doorgaan, al heb ik Marlon thuis zitten die er vooral op let dat ik niet te veel doe…goed oppassen dat ik niet op m’n donder krijg! Dus ik pak de uurtjes maar dat ze zelf aan het trainen is…(mijn toppertje)
Helaas is ook het Alpe d’Huzes evenement ondertussen afgelast, heel jammer natuurlijk. Maar tegelijkertijd een mooie uitdaging om dan volgend jaar maar tegen die berg op te fietsen. Voordeel is dat ik in ieder geval nu meer tijd heb. De inschrijving en donaties blijven staan. Nogmaals iedereen hartelijk dank voor de gedane donaties, dat motiveert enorm, en er kan natuurlijk altijd nog een beetje bij.
Ook bijzonder was dat ik eind februari ben ik nog met zwager Arjan naar Bali ben geweest, we hebben echt een super mooie reis gemaakt op een heerlijk warm mooi eiland. Rondreizen met twee scooters is echt helemaal top, zo kom je op plekken waar vrijwel geen toerist komt.Prachtig om te zien en mee te maken.
Laatste nieuwtje is dat ik als vrijwillige boswachter in opleiding ben bij Natuurmonumenten, een lang gekoesterde wens van me! Door de drukte in de duinen en het bos ben ik de afgelopen dagen voor het eerst ingezet, hartstikke leuk om te doen en heerlijk buiten in de prachtige natuur
Dus kortom, in dit blogje alleen maar goed nieuws en dat is iets wat we allemaal wel kunnen gebruiken in deze bijzondere tijd.
Denk om jezelf allemaal,
Tot een volgende blog!