Blog 9; November december Slechte uitslag onderzoek en kersteditie...;)

Omdat er in de maand november niet zo heel veel gebeurd is, behalve het doen van wat leuke dingen, heb ik besloten om te wachten met deze blog tot er weer onderzoek is gedaan en de uitslag er is. Heel vreemd om maar liefst drie maanden niet in het ziekenhuis te zijn geweest. Aan de ene kant natuurlijk heel lekker, we zouden bijna, maar echt nooit één seconde helemaal, vergeten dat ik die shit ziekte heb aan de andere kant verontrust dat toch wat en heb ik toch wel graag dat men zo nu en dan even naar me kijkt.

Op 13 december zijn er een CT scan van m’n longen gemaakt en een röntgenfoto van m’n rug. Ik heb nl nogal last van rugpijn, normaliter niet zo’n probleem, maar als daar een tumor inzit zoals bij mij dan ben je daar toch niet helemaal gerust op. Ook tintelen mijn vingers in mn linkerhand weer steeds meer, de hersenscan wordt op maandag 18/12 gemaakt. Alle uitslagen zouden net voor de kerst binnen moeten zijn….

Dinsdag 19 december; “er is een geringe groei te zien van de longtumor’, aldus dr Wanda de Kanter in het AVL. Daarna volgde nog een hoop informatie…. maar het kleine eilandje vaste grond waar we 9 maanden over hadden gedaan om weer onder de voeten te hebben was al volledig weggespoeld! Zo komt zo’n opmerking ongeveer binnen. En nu, en wat, en hoe en hoe lang etc etc etc. Tijdens dit gesprek lukt dat niet heel goed meer, het koppie zit vol. Gelukkig belde dr De Kanter de volgende dag terug en legde nogmaals de te volgen procedure uit. In januari gaat men een scan van mijn rug maken, ik heb rugklachten en een tumor daar in de buurt… Afhankelijk van de uitslag hiervan gaan we kijken wanneer er een nieuwe scan van de longen moet worden gemaakt. Het is een langzaam groeiende tumor dus niet meteen in paniek….!

Gelukkig was de scan van mij hersenen prima, alles rustig. Mocht later blijken dat alleen de longtumor groeit, dan volgt men sinds kort het protocol om de onrustige tumor lokaal aan te pakken( bestralen, opereren). Daarmee wordt bereikt dat de huidige medicatie gewoon verder gezet kan worden en er dus tijdwinst geboekt kan worden. Mooier is het allemaal niet. We zijn er erg van geschrokken, en na een nacht heel slecht slapen lijkt de ergste schrik weer een beetje weg te zakken. Maar ja, zoals ik ook tegen Marlon zei, dit is natuurlijk iets wat we helaas nog wel vaker mee zullen gaan maken. Heftig en bere-zwaar voor ons allemaal.

Dus deze dag begon met het ziekenhuisbezoek, vervolgens naar huis, samen in zak en as zitten en dan toch maar naar de kerstborrel op mn werk. Even leuk mijn collega’s zien en spreken. De dag eindigde met een etentje met de mannen van de Hewag club, ter voorbereiding van de ‘week der weken.. de wintersport”. Als klap op de vuurpijl werd mijn schoonvader ook nog eens van z’n fiets gereden en ging met ambulance naar het ziekenhuis, valt gelukkig allemaal mee. Kortom de rollercoaster van emoties draaide weer volop!

Ook heb ik het pijnlijke besluit is genomen om volledig te stoppen met werken. Helaas brengt dit me niet meer wat ik ervan had gehoopt, en bovendien is het gewoon te zwaar. Geestelijke belasting is blijkbaar toch wel erg lastig. Te veel prikkels zijn zeer vermoeiend en geven al gauw stress. Ook mijn lease auto, mijn mooie Qashqai heeft me ondertussen verlaten, toch ook wel weer een dingetje als je ‘m voor de laatste keer de straat uit ziet rijden. Wel allemaal in heel goed overleg met mijn werkgever hoor, absoluut geen woord ten nadele van Praxis hoe men met mijn ziekte en afwezigheid omgaat

Op zaterdag 4 november hebben we bij Denise en Bart, samen met Harry en Wilma, de babytaart aangesneden, en jawel de binnenkant was blauw, dus de kleine wordt een kleinzoon!

Mooi moment was zondag 5/11, toen Bob terug kwam na z’n reis door Indonesie. We zijn elkaar op Schiphol, allebei met tranen in de ogen, in de armen gevallen en lieten elkaar niet meer los, onze band is altijd goed geweest, maar nu nog veel heftiger.

Ook zijn we nog met z’n drieën Marlon, Bob en ik een paar dagen naar Rome geweest. Was heerlijk! Maar ook hier geldt, laat mij het maar niet regelen, dan komen we er niet. Dus gelukkig hadden Bob en Marlon alles geregeld zodat ik me er vooral niet mee zou hoeven te bemoeien, valt me toch niet mee om alles uit handen te geven….

Ook ben ik lid geworden van de patiënten advies raad van Longkanker Nederland, ik hoop hiermee andere lotgenoten en natuurlijk ook mezelf een klein beetje te kunnen helpen. Nadeel hiervan is wel dat ik dan weer veel met m’n ziekte bezig ben, maar ik ga het wel zien. Ik leer ondertussen wel veel over deze kanker, en de mogelijke behandelingen.

Nog een laatste tip voor iedereen die bezig is om z’n ziektekostenverzekering voor volgend jaar te regelen; vorig jaar dacht ik ook na vele jaren niets gemankeerd te hebben, laat ik mijzelf eens wat minder/goedkoper verzekeren. Tsja daar hebben we achteraf wel een paar nachtjes van wakker gelegen. Gelukkig is mijn verzekeraar na enig(!) aandringen bereid geweest om met terugwerkende kracht dit ongedaan te maken.de termijn hiervoor was namelijk net 10 dagen verstreken. Daarmee had ik vervolgens weer vrije ziekenhuiskeuze, volledige vergoeding etc etc. iedereen denkt natuurlijk toch altijd, ach het overkomt mij toch niet, dat dacht ik ook! Denk hier dus goed over na en als je het kan permitteren…..betaal die paar tientjes extra dit kan je een hele hoop gedoe en stress schelen als je daar echt niet mee bezig wil zijn.

Iedereen hele fijne dagen toegewenst en voor 2018, het allerbeste en een goede gezondheid!

Op naar 2018!