Blog 1. Diagnose & Behandeling
De eerste onderzoeken en volledige diagnose.
Samenvatting van maart t/m juni. Daarna zal ik wekelijks deze blog aanvullen met nieuws, of als er iets te melden valt.
Ik zal dit kort proberen te houden, al was dit wellicht de allerzwaarste en deels zwartste periode tot nog toe. Allereerst werd er een volledige scan van m'n lichaam gemaakt om te kunnen zien of er uitzaaiingen waren te zien. Een week later gingen we op gesprek bij een assistent arts dr X in het Spaarne in Hoofddorp ( ik zal haar naam niet noemen maar zeker nooit vergeten...waarover later meer). Uiteraard gingen de kinderen mee, immers wij gaan dit als gezin aanpakken. Het was overigens geen discussie dat de kids mee gingen, opeens luisterden ze niet meer naar hun vader die het allemaal wel wat veel vond om met z'n vijven naar binnen te stormen bij zo'n arts. Maar vooruit, hoe meer zielen hoe meer vreugde normaliter. De gemaakte opnames van de scan werden op het beeldscherm zichtbaar, het bleek dat daar waar een gele oplichtende vlek zat, dat daar een tumor zat , die de radioactieve oplossing had opgenomen. dat waren er elf(!) in totaal, een heel elftal dus. Uiteraard de grootste boosdoener in mijn linkerlong (6x4 cm), in beide heupen, in mijn rug onderaan, in m'n lymfeklieren achter m'n longen en maar liefst 6 stuks in mijn hersenen. Dat komt wel even binnen, hoe heeft dit zich zo kunnen ontwikkelen zonder dat ik daar echt iets van heb gemerkt?
En ik voel me helemaal niet ziek. Met recht een sluipmoordenaar deze kanker! In de longen zit dusdanig veel ruimte dat zich daar met gemak een tumor kan ontwikkelen zonder dat dit direct klachten geeft zo leerden wij later. En deze gaat zich dan vrolijk uitzaaien, dan heb je dus longkanker type 4 met diagnose ongeneeslijk ziek!
Natuurlijk zaten wij allemaal vol vragen over het hoe en wat en wanneer. Eén van de vragen die dan ook gesteld wordt is natuurlijk, wat betekend dit, aan hoeveel jaren mogen we nog denken...? Geloof mij, dat is best een rare vraag als dit over jezelf gaat, bijna 54 jaar en verder kerngezond. De arts, dr X antwoordde ; 'Jaren? U moet eerder denken aan enkele weken of misschien maanden'! Marlon heeft alle gesprekken (in overleg met de desbetreffende artsen) altijd opgenomen, we hebben het nog terug geluisterd... dat is echt een hele fijne en onbegrijpelijke boodschap om mee naar huis te gaan!
Thuis aangekomen waren we natuurlijk alle vijf compleet van slag. Ik weet nog dat ik heb gezegd, OK laten we er niet omheen draaien, ik ga dus blijkbaar al snel dood. Daarna werd ik zeer praktisch ingesteld, immers nu ben ik er nog en geestelijk volledig bij de tijd (ik had gezien bij mijn broer Jaap wat een hersentumor met je geest kan doen). Wat moet er geregeld cq uitgezocht worden, en wie doet wat? Kan Marlon blijven wonen in ons heerlijke huis? Hoe zit het met de financiën? Uitvaart? Euthanasie? Afscheid nemen... kortom een hele pikzwarte periode brak aan.
Alle vijf hebben we ons ziek gemeld/afgemeld op het werk, er moesten nu urgentere zaken geregeld worden, en vooral elkaar zo nu en dan vasthouden en samen janken. Afscheid nemen van je familie en vrienden als je hoort dat je binnenkort dood gaat is onmenselijk zwaar. Echt niet te doen! Mijn schoonouders zaten in Spanje, de lieve oudjes waren aan het overwinteren, en werden door mijn zwager Arjan gebeld dat ze meteen naar huis moesten komen. Arjan heeft ons ook veel geholpen in deze periode, fijne gozer! Ook de kinderen Denise, Bart en Bob bleken opeens ( voor mij) allemaal verstandige volwassenen te zijn geworden en werkelijk een hele grote hulp met alles, allemaal op hun eigen manier. Afspraken met het ziekenhuis werden geregeld of vervroegd, medicijnen werden waar dan ook vandaan gehaald. Ziektekostenverzekering, die ik voor het eerst sinds jaren iets verlaagd had ,werd na lang bellen teruggedraaid. Administratie werd geregeld, etc etc. Mooi om te zien, die zijn wel goed afgeleverd en redden zich dus wel! Toch een fijne gedachte