Blog 3. AVL, Afrika & 30 jaar getrouwd

AVL, Afrika & 30 jaar getrouwd

Het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis

Zowel Marlon, de kinderen en ik waren er eigenlijk van overtuigd dat ik in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis op de beste plek zou zijn. Immers als er iets wordt ontdekt dan is het daar wel in dat gespecialiseerde kanker ziekenhuis. Dus een second opinion aangevraagd aldaar en een verzoek tot overname als patiënt die gelukkig gehonoreerd werd. Dr de Kanter is nu mijn behandelend oncologisch longarts. Ook een pittige en duideijke dame die weet waar ze het over heeft. Patiënt zijn in het AVL voelt goed, hoewel het komen hier wel confronterend is omdat je alle stadia van kankerpatiënten voorbij ziet komen, al dan niet aan infuuspaal.

Toch Afrika en 30 jaar getrouwd!

Omdat ik mij over het algemeen best goed voel, en eigenlijk alleen last heb van de bijwerkingen van de Tarceva vroeg Marlon me waarom ik niet alsnog naar Afrika zou gaan, op zeer korte termijn. Immers op lange termijn plannen met deze ziekte is niet erg handig. Tsja, dat lijkt me weliswaar fantastisch, maar de situatie is toch wel heel anders dan een paar maanden eerder. Durf ik dit aan, en kan ik dit Bob aandoen, bovendien mag ik geen auto rijden. De ideale en superleuke oplossing lijkt mij om Bart ook mee te nemen. Dan kunnen de jongens rijden, en mocht het met mij toch niet goed gaan dan zijn ze in ieder geval samen. Het wordt nu niet alleen vader zoon maar ook schoonzoon erbij, helemaal top! Op 31 mei vertrekken we naar Zuid Afrika nr 3 bucketlist ( eigenlijk nr 1).

Maar op 27 mei 2017 zijn wij 30 jaar getrouwd, wij besluiten dit toch vol te vieren, weliswaar thuis, en ik hoef/ mag me nergens mee te bemoeien. Familie, vrienden, kennissen en buren, totaal 70 man over de vloer op een mooie zaterdag 27 mei. Erg fijn dat iedereen er was en dat we het toch heel fijn hebben kunnen vieren, wat mij betreft knopen we er nog 30 jaar aan vast!

Op de 30e hebben we nog een gesprek met dr, De Kanter, er is een thorax foto ( longen) gemaakt en de tumor blijkt fors te zijn gekrompen, de Tarceva werkt dus. Helaas zijn mijn bloedwaarden ( lever) niet goed en mag ik een week geen Tarceva innemen. 'Nou ja pap, als het dan toch moet dan deze week maar', zei Bob. En dat is waar, veel minder last van bijwerkingen en ik kon zelfs een bescheiden biertje meedrinken. De reis was fantastisch, big 5 kan afgevinkt, en super om dit met m'n zoon en schoonzoon te mogen doen. Een reis om nooit te vergeten.

Bij terugkomst bleken m'n bloedwaarden nog niet in orde, nog een week geen Tarceva slikken... maar ik slik dit niet tegen een verkoudheidje zeg ik tegen Mw Zimmermans de aardige en vriendelijke behulpzame medisch specialiste. 'Nee, dat klopt, maar dit is protocol, en op een leververgiftiging zitten we ook niet te wachten. Geen keuze dus. Wel weer spannend, want hoe loopt dit af. Ik haat die onzekerheid waar ik iedere keer weer mee word geconfronteerd. Gelukkig blijkt na twee weken pil-loos dat m'n lever er weer zin in heeft en mag de Tarceva hervat worden, en hiermee beginnen ook de bijwerkingen weer volop....

Ook erg goed nieuws kregen we op 28 juni, de controle in het Gamma Knife Center van mijn hersenen. Nadat ik in de wachtkamer een wedstrijd "wie heeft het meeste tumoren" had gewonnen van een wat erg luid aanwezige Brabantse dame, die graag iedereen liet meedelen in haar ziekte. Gelukkig werden we al snel de spreekkamer ingeroepen door dr Hanssens. De uitslag van de scan wordt met ons besproken, mijn hersenen verschijnen op het beeldscherm..... dr Hanssens scrolt rustig door mijn scan heen en zet de beelden naast de scan van drie maanden terug, net voor de bestraling. Wat blijkt, drie tumoren zijn zelfs niet meer te zien en de andere drie zijn zeer fors gekrompen. En net zo belangrijk: geen nieuwe uitzaaiingen dus ook geen nieuwe bestraling en Prednison (slaapproblemen...).

Blij en verrast verlaten wij Tilburg; voorlopig is de kanker zeker niet aan het winnen! Ik kom terug uit een schijnbaar hopeloze achterstand met dank voorlopig aan de mij behandelende artsen.

Ik ben er ook van overtuigd dat een positieve instelling en een fit lichaam bijdragen aan de strijd tegen de kankercellen. Een gezonde geest in een gezond lichaam klinkt nu ook niet erg aannemelijk, maar toch. Ik sport driemaal per week of meer in de sportschool om mijn lichaam sterker te krijgen, dat helpt in ieder geval bij de behandelingen.